Herfst
Alle begin is … vreemd? Langzaam? Spannend? Moeilijk? De tweede werkweek zit erop. Het blijft onecht voelen, of het nog maar oefenen is, onderweg naar het echte werk! ’s Morgens op straat is er nog niet de normale drukte van schoolgaande jeugd en gestreste ouders. Het is stil, rustig en herfstig buiten; paddenstoelen in het bos en eikels die vallen ( ja, heb ik dit weekend zélf gezien) dus het plaatje klopt niet. Maar ik vind het best zo. Deze langzame weg omhoog, dit rustige vertrek, deze ontspannen theatervoorbereidingsfase. En die herfstige wolken op de heen en terugweg, de benen trappen er soepel doorheen op de fiets.
Een grote meneer
De zaak van de dieren staat in de startblokken. Dimitri Leue is boven aan het werk met een troep enthousiaste jonge spelers. Puur spelplezier barst door de muren van de repetitiezaal heen. Vanmorgen kregen we hoog bezoek van een grote meneer. Strafpleiter Walter Van Steenbrugge kwam vertellen over zijn vak: Hoe schrijf je een pleidooi? Waar moet je op letten? Hoe kan je je publiek raken? Oogcontact, stemgebruik, conditie, concentratie, humor, eenvoudig en toegankelijk taalgebruik, het publiek gerust stellen … het is topsport als je een pleidooi houdt in een zaak die beslist over leven en dood. Iedereen zit stil en geboeid te luisteren. De woorden stromen uit zijn mond. Die man zit boordevol intelligente passie. Dit had ik niet willen missen, dit had niemand willen missen, dit motiveert om keihard door te werken.
Sentiment
De laatste vakantieweek! Het is nog even genieten van vrije onbekommerde (regen!) dagen. Daarna komt onherroepelijk de eerste schooldag in zicht. Dan zoekt iedereen, groot en klein terug structuur en vorm in zijn of haar dagdagelijkse leven. Het is lang geleden, soms lijkt het alsof het gisteren was, maar ik herinner me zo goed dat ik het daar, als moeder, best lastig mee had, met die discipline die terug aangeschroefd moest: op tijd naar bed, op tijd eten, op tijd opstaan (vooral). Alles liep lekker los tijdens die heerlijk lange vakantie maanden en plots mocht dat niet meer! Al ben ik er zelf niet meer rechtstreeks bij betrokken, ik blijf het een beetje voelen. Nog langer geleden is de herinnering aan toen ik een klein meisje was op de lagere school en toen ik beginnende puber was. Die eerste weken op school, na de lange zomervakantie, daar keek ik echt naar uit. Spannend en fijn vond ik het: iedereen terugzien, nieuwe kleren (ik bedoel saaie grijze uniformrok!), boekentas in orde, vulpen soms nieuw en pennenzak (doorgekregen van grote zus) en vooral: een nieuwe juf voor de klas! In het secundaire was het nog veel spannender, want daar was elk uur iemand anders, wauw, daar lag je als puberke van 12 echt wel van wakker! Als ik in mijn straat weer het lachen en praten van kinderen hoor (ik woon naast een lagere school) op de vaste uren, dan lach ik van binnen en mijmer ik zachtjes verder over lang vervlogen vreugdevolle jaren. En ik hoop dat voor deze kinderen alles even spannend, nieuw, blij en avontuurlijk is.
En laat nu astublief al het water van de wereld uit de wolken gutsen zodat we volgende week, met boekentassen in de hand, zon op onze kop en neus in de wind, aan een nieuw school/theaterseizoen kunnen beginnen. Ik begin, jij begint, wij zijn (bijna) begonnen!