De Portretterie: Een Ode aan de Onbekende
Hanneke Paauwe gaat in Antwerpen op zoek naar gezichten die HETPALEIS nog niet heeft gezien.
Voor Marie José
Ik was jong in de tijd dat alle mannen André heetten.
Behalve mijn zoon, die heette Ivan.
Ivan en André.
Liefde is twee mannen om je heen hebben. Meer moet dat niet zijn.
Soms staat de tijd stil. Soms staat het hart stil. Soms vliegt de stilte je aan.
Blèten helpt. Minstens vier weken lang.
Of roepen dat het niet rechtvaardig is.
Tot je kopkussen doof is en de muren ook.
Je kunt ook een onbekende je schouder aanbieden.
Voor een warme hand of een schouderklopje.
Verdriet sluit een mens op. De klink ligt bij jou.
Op een dag zie ik een klein vrouwtje in een traan.
Ze wenkt me: ‘Ze zeggen dat je voor je sterft, je leven als een film ziet.
Ik zag jouw trailer al eerder:
Het is nacht. Een geblinddoekt kind staat in een donker huis.
‘Je mag overal binnen,’ zegt de voice over. ‘In elke kamer is er Lief en Leed.
Je zal geraakt worden Marie José. Lief en leed zullen een teken achterlaten.
Sommigen zien het als een kruis. Anderen zien er een plus teken in.’
‘Waar is de uitgang,’ vraagt het kind uit Leopoldsburg.
‘Ergens is een deur, antwoordt de voice over. ‘Daarop staat: De rest van je leven.’
Het geblinddoekte kind steekt haar handen vooruit. Het voelt niks.
Het kind wacht. Denkt na. Hoe vind ik Lief? Hoe ontwijk ik Leed?
Het wordt bang. Zwijgt. Wacht. Staat stil. Dagen.Weken. Maanden.
Als het kind zo verschrikkelijk eenzaam is van al die jaren stilstaan, rukt het de blinddoek af.
Het opent de deur. De zon schijnt.
Het kind loopt voorzichtig door de rest van haar leven.
Het is ongehavend. Ongetekend en een beetje verblind.
Het kind stopt bij een rivier, wast haar handen, haar voorhoofd.
In het water ziet het zichzelf.
Een bejaarde met een babygezicht.’
‘Niet tevreden Marie José?’ Het vrouwtje in de traan giechelt. ‘Liever een ander einde?
Allez vooruit:
Het kind wacht. Is nieuwsgierig. Het overweegt de risico’s, de voor en nadelen, wordt kwaad, roept foert, rent onbezonnen alle kamers binnen.
Het geniet. Lacht. Huilt. Leeft. Wordt geraakt door Lief en Leed. Getekend voor het leven.
Als het kind alle kamers heeft bezocht, loopt het naar de uitgang.
Het gooit de deur, loopt naar buiten.
Als de zon opkomt, ziet het kind alle tekeningen op haar huid.
Kruisjes. Plusjes. De handtekening van Lief en Leed.
Van Ivan en André.
Hanneke Paauwe