Met jonge studenten praten over hun toekomstige vak, over de aanpak, over theater en kinderen, het was voor mij een boeiende ervaring. Gisteren zaten ze met een 50tal in een lokaal, een groep dames en heren van een hogeschool. Iedereen was alert, stelde volop vragen, bracht ideeën aan, open blik, pen in aanslag. Ik moest niet diep graven naar antwoorden, ik moest niet op de tippen van mijn tenen staan, het was een interessant, rustig en volwassen gesprek met een groep verstandige jongeren. Dit verwonderde mij omdat ik al meermaals voor andere groepen gestaan heb, studenten die weinig of geen interesse toonden, dames en heren waarbij ik me afvroeg wat ze in godsnaam van plan waren met hun toekomst. Maar gisteren scheen de zon, letterlijk en figuurlijk!
Vanmorgen was andere koek, druk druk druk druk, kinderen die geen moment rustig waren, die zich geen seconde stil konden houden, heel de tijd ertussendoor praatten. Het was hun enthousiasme dat hen zo onrustig en wild maakte, dan kan je niet kwaad op hen zijn. Alle hens aan dek dus en je ploetert verder. Je probeert zoveel mogelijk en zo dicht mogelijk bij hen te komen met je theaterverhaal. Toch ging ik een beetje moedeloos naar buiten. Veel tijd om te bekomen was er niet want de 2de klas zat al op me te wachten. En zo gaat dat dan: je zet je al op voorhand schrap want ook deze zullen wel …. enzovoort. Niet dus! Leuke kinderen, vinnige mannekes en vrouwkes, dat wel, maar luisterbereid, vol humor. Ze dachten diep na over ‘iemand missen’, over ‘verdriet’. En weer vroeg ik hen waarom de mier toch zo plots kon beslissen om alles en iedereen achter te laten en weer kwamen er mooie antwoorden zoals:
- Zijn moeder had hem gebeld dat ze verdriet had en toen is hij naar haar toe gegaan …
- Hij wilde de wereld zien …
Morgen ga ik opnieuw op pad. Mijn regenkledij zou ik graag thuis laten deze keer …