Roxane Nicasy doet stage bij Azen als regieassistente en schrijft haar ervaring op in haar repetitieboek.
We zijn naar de grote zaal verhuisd en dat is een hele opluchting. Geen geklungel meer met micro’s, ineengestrengelde draden, verbindingskabels die uitvallen en decorstukken die bijna omver vallen.
We beginnen opnieuw bij het begin om alles goed op het grote podium te plaatsen. Er moet nog heel wat geregeld worden, maar wat een transformatie! Plots krijg ik een stuk-in-wording te zien, in plaats van een repetitie van losse scènes.
Door het licht, de projectie, het definitieve decor en de draadloze microfoontjes en camera wordt het ineens allemaal heel echt.
Een eerste glimp van hoe de acteurs er zullen uitzien heb ik al eerder gehad, toen we een paar dagen geleden foto’s maakten voor in de voorstelling. Iedere acteur stond in vol ornaat op de scène kostuum, haar en make-up piekfijn in orde.
Het enige wat nu nog ontbreekt, zijn de figuranten: meer dan tien tangokoppels die nu eens gasten op een milonga-avond, dan weer soldaten of dienstmeiden zijn en zelfs één keer een woeste golf verbeelden.
Lang zal het niet meer duren vooraleer ook zij mee komen repeteren. Het podium wordt voller, de kleedkamer rommeliger, de stress meer voelbaar en de voorstelling steeds meer af.