Het is zomer en het zomert stevig. Met temperaturen rond de 33° trekken de kinderen samen met de ateliergidsen naar het hoogste topje van HETSTEEN: de Wolkencinema. Hier zitten we het dichtst bij de hemel, het dichtst bij de wolken. Wel vreemd dat het net hier zo warm is: de wolken zijn toch koud?
In de wolkencinema voelen de wolken niet koud. Het is er warm. Net een oven. Of een sauna! Door de warmte begin je te zweten. Zweet is water dat uit ons lichaam komt. Net als tranen. Beiden smaken zout, zoals het water van de zee. Zit er dan zeewater is ons lichaam? Dat enkel naar buiten komt als we ongelukkig zijn of het warm hebben?
Maar terug naar de wolken. Wolken bestaan uit water. Water dat niet meer onderhevig is aan de zwaartekracht. “Wat is de zwaartekracht eigenlijk?” “Zwaartekracht betekent dat de planeet één grote magneet is die er voor zorgt dat de mensen en de dieren, en het water dat valt en alles rond ons heen, naar de grond gaat. Naar die magneet dus.”
Water kan zich dus losmaken van de zwaartekracht.
Water dat niet meer onderhevig is aan de zwaartekracht zagen we deze ochtend al in het labo. Want als je water kookt, dan verschijnt er een wolk boven de kokende pot. Damp noemt men dat. En damp, dat is water. En een wolk is ook water. Is een wolk dan hetzelfde als damp uit een pot maar dan gewoon veel hoger in de lucht?
Iedereen is al wel eens in de wolken geweest. Met een vliegtuig. In een droom. Of wanneer de wolken naar beneden komen, dan heet dat mist.
Damp, mist, dauw, zweet, wolken en regendruppels die uit diezelfde wolken vallen. Zoveel vormen, zoveel namen en toch allemaal water.