16 jaar later
Interview met Dimitri Leue
Het kleine sterven werd voor het eerst in 2000 opgevoerd, je was toen twee jaar afgestudeerd van het Conservatorium. Hoe voelt het om 16 jaar later en wijzer de tekst opnieuw onder de loep te nemen en te regisseren?
Bijzonder fijn. Tot mijn grote verrassing heb ik niet echt behoefte om iets aan de tekst te veranderen. En mijn beide acteurs waren onmiddellijk enthousiast bij een eerste tekstlezing. Voor Evelien is het zelfs een vorm van jeugdsentiment vermits zij al een stukje tekst had gebruikt bij haar ingangsexamen. Hoe onwaarschijnlijk is dat. Er zit iets ontwapenends in deze tekst. De naïviteit werkt aanstekelijk. De barokke explosie van woordspelletjes getuigen van een driftige auteur die zijn speelse pen vrije teugels geeft. Dat is een andere manier om te zeggen: ik schrijf nu een pak rustiger. De hormonen en humor spatten van het papier. Dat gaan we uiteraard ook proberen op de bühne.
Het kleine sterven was je eerste ‘grote zaal productie’. Herinner je je nog wat dat toen voor je betekende?
Als je jong bent, besef je niet zo goed dat dat speciaal is. Ik vond dat ‘normaal’. Ik dacht dat dat zo ging. Pas achteraf besef ik wat een ongelooflijke kansen Barbara Wyckmans mij gegeven heeft. Als zij voeling heeft met een artiest, steunt zij die volledig en probeert zij mee het beste parcours uit te stippelen. Ik zal haar eeuwig dankbaar zijn dat ik tot de gelukkigen behoorde die haar steun gekregen hebben. Ik vond het vooral fijn om met mijn voorstelling en met An Miller en Antoon Offeciers langs alle cultuurcentra te trekken, Vlaanderen te ontdekken.
16 jaar geleden stond je zelf op het podium, nu vraag je aan Lukas De Wolf om in de huid van Seppes te kruipen. Wat betekent het om dat personage los te laten? En waar zal hij andere accenten leggen in deze rol?
Ik heb geen enkel probleem met het lossen van mijn personage en Lukas zal uiteraard iets minder springerig spelen dan ikzelf. Lukas speelt beheerster, droger. Verder zal ook hij zijn gevoelige kant moeten tonen.
De voorstelling gaat over allesverterende liefde en over ongeneselijk ziek zijn. Wat dreef/drijft je om juist die onderwerpen aan te snijden in een voorstelling voor jongeren?
Ik leerde van Sofocles dat het Noodlot de beste tegenspeler is die je je kan inbeelden. Jongeren hebben nog miljoenen mogelijkheden voor ogen, nog miljoenen keuzes te maken. Het noodlot kan aan al die dromen in één seconde een einde brengen. Yolo (you only live once) bestond toen nog niet, maar dat is wel het bewustzijn dat ik wilde creëren. Leef niet voor je pensioen. Beleef ieder moment. Met al je zintuigen. Dat is wat je doet als je tot over je oren verliefd bent; je ruikt dubbel zo goed, je proeft dubbel zo goed, je ziet alles dubbel zo goed, je hoort alles dubbel zo goed, je voelt alles dubbel zo goed. En nog veel belangrijker: je onthoudt alles dubbel zo goed.
Het kleine sterven (15+)
Vanaf 28.09 in de Grote zaal van HETPALEIS
Tickets