Naar willekeur pak ik een boek uit de kast, sla het open en op de eerste pagina, regel 15, zie ik het staan. Weer die naam: ‘Hamilton’. Toeval? Nee, natuurlijk niet.
Mijn zintuigen staan op scherp. Alle straten, huizen, beelden en woorden die ik elke dag zie, zijn er nog altijd, maar ze doen mij zich ineens anders voor. Andere kleuren markers (vroeger gebruikte ik altijd geel, nu zweer ik bij groen en roze) hebben een nieuwe onderlijning gemaakt, andere stukjes aangeduid. In de laatste dagen voor de première, komen er alleen maar nieuwe opmerkingen en kanttekeningen bij.
Al drie weken lang flitsen er kleurrijke kostuums voorbij, hoor ik muziek door luide speakers of zacht geneurie in de lift, rammelen vloeren en plafonds van 13 paar meisjes voeten, soms tot halt geroepen door één mannelijk paar. Zinnen uit de voorstelling spoken door mijn hoofd en spreek ik soms, buiten de muren van HETPALEIS, als gevat en gepast antwoord uit. Het is door alles wat ik zag, las en hoorde, dat ik de dagelijkse dingen net iets anders doe.
Normaal wil ik niks van een voorstelling weten voordat ik ga kijken en lees ik nooit de flyers of de verhalen in programmablaadjes. Maar deze keer is anders. Nu deel ik zelf de flyers uit, typ ik elke dag meerdere malen de woorden ‘ Het Hamiltoncomplex ’, ‘kantelmoment’ en ‘transitie’. Ik zoek liedteksten op en google 17e-eeuwse schilderijen en Japanse subculturen. Ik knip, plak en ‘like’ foto’s van 13 meisjes en een paard en ’s ochtends voor de spiegel neem ik onbewust dezelfde poses aan.
Het Hamiltoncomplex heeft zich diep in mijn hoofd, mijn doen en laten genesteld. Ik heb een nieuw paar ogen gekregen. Met het voorrecht en plezier om bij de repetities te mogen zitten, weet ik al ongeveer wat ik komende zaterdag tijdens de première mag aanschouwen. Zwaar beïnvloede blik of niet, ik kan niet wachten om in de Grote zaal toch weer verwonderd en verrast te worden.
Lynn Elshof (stagiaire dramaturgie/communicatie) volgt het repetitieproces van Het Hamiltoncomplex en deelt met ons haar ervaringen.