Van groot naar klein, alle soorten en maten meisjeshoofden, en werelden aan gedachten die er doorheen schieten: ‘Waar moest ik ook alweer staan?’ ‘Nog twee weken voor de première. Zullen er veel mensen komen kijken?’ ‘Valt het op dat mijn ondergoed niet matched?’ ‘Hoe spreek je expectations eigenlijk uit?’
Dertien jaar geleden was ik (bijna) dertien jaar en wou ik het liefst op de fast forward knop drukken en doorspoelen naar nu. Vijfentwintig was de leeftijd waarop het allemaal zou gebeuren. Huisje, boompje, beestje. Of beter, stadsappartement, dakterras, varken. Maar niks daarvan. Nu zit ik in een repetitielokaal te kijken naar dertien meisjes van (bijna) dertien jaar die misschien wel datzelfde gevoel hebben. Een gevoel veel te willen, maar nog niet zo goed weten hoe. Het idee dat alles naarmate je ouder wordt, ook duidelijker wordt. Alles onder controle hebben. Niks daarvan. Gelukkig maar.
Bijna elke dag gebeurt en verandert er iets in de wereld. Grote dingen, waar de kranten van vol staan. Kleine dingen, die alleen jijzelf opmerkt, of niet. Deze week staat er voor de dertien meisjes een grote verandering te wachten. Ze verhuizen van het oude en vertrouwde repetitielokaal naar de Grote zaal. Na weken van zeggen ‘dat moeten we eens proberen als we in de zaal zitten’ en ‘als we in de zaal zitten, lossen we dat wel op’, is het nu zo ver. The point of no return. Alles gaat veranderen. Alles gaat zijn plaats vinden.
Lynn Elshof (stagiaire dramaturgie/communicatie) volgt het repetitieproces van Het Hamiltoncomplex en deelt met ons haar ervaringen.