De mier is weg! Niemand weet waarheen. Niemand heeft iets over hem gehoord.
Eén ding is zeker: DE MIER IS WEG.
Vanaf deze week sta ik elke ochtend voor een andere groep kinderen, op een andere school, te vertellen over Het vertrek van de mier. Het is een verhaal over een mier, jawel, maar het zou Tellegen niet zijn als we niet dichtbij onszelf uitkwamen na het bekijken van deze voorstelling: is de mier op zoek naar zichzelf? Is hij iets kwijt van zichzelf? Is de mier op zoek naar … de zin van het leven? Met die zware thema’s wil ik de kinderen niet lastig vallen. Het wonderlijke aan kinderen is dat ze zware thema’s eerlijk en luchtig kunnen verwoorden.
Alhoewel ik daar niet echt op aanstuur (enkel zachtjes stimuleer) landen we na een paar minuten vertellen en met elkaar praten dichtbij onszelf: wat voel je zélf als iemand vertrekt, hoe reageer jij daarop? Ben je dan kwaad of bang of verdrietig? Wat kan de reden zijn dat iemand beslist om zomaar uit zijn stad of land weg te trekken? Om zomaar huis en haard achter te laten en op reis te gaan? Waarom wil je soms je oude leven vergeten en op zoek gaan naar een nieuw leven?
De kinderen denken diep na, ze denken aan de mier … die vertrekt … uit het bos … helemaal alleen … en ze formuleren volgende antwoorden:
- Misschien wilde er niemand met hem spelen …
- Hij ging op zoek naar een lief …
- Zijn huis stond vol rommel en toen ging hij een nieuw huis zoeken …
- Hij is naar Marokko vertrokken …
- De anderen waren allemaal groter dan hem en toen werd hij bang …
- Hij had honger …
- De andere dieren pestten hem …
- Hij heeft zich alleen maar verstopt …
De kinderen van deze school kennen dat wel: vertrekken uit je land en aankomen in een nieuwe onbekende wereld. Zij zijn even grote wereldburgers als de spelers op het podium. Als ik hen vraag wie er thuis géén Nederlands spreekt, dan gaan er heel veel handen de lucht in. Als ik hen dan vertel dat de meeste spelers van de voorstelling thuis ook geen Nederlands spreken, en dat je dat kan horen aan hun accent, dan begrijpen deze kinderen dat meteen.
Tijdens de voorstelling, in de zaal, stralen de Afrikaanse kinderen als ze hun landgenoten op het podium zien dansen en swingen, de Russische kinderen glanzen van trots als ze de woorden van het liedje van de nachtegaal kunnen verstaan. Elk kind, uit welk land ook, gaat buiten met de vraag: waar is de mier nu? Sommigen zijn ervan overtuigd dat ze hem gezien hebben. Ongerust zijn ze niet want ze hebben allemaal wel een plaatsje verzonnen waar hij nu zou kunnen zijn … ergens waar het mooi is en warm en veilig en spannend en lekker en groot en grappig en veel!