Giulia Marini zit naast me aan tafel en oefent haar tekst. Een bijna dagelijks ritueel in de kantine van HETPALEIS. Als Italiaanse probeert ze haar tekst in het Nederlands gezegd te krijgen. Het gebekketrek dat daarop volgt is een voorstelling op zich en de mensen die passeren kijken ons maar raar aan. Er zijn veel klanken en klemtonen die voor haar compleet nieuw zijn, maar het harde werk loont. Een glimlach van oor tot oor verschijnt op haar gezicht als eindelijk de woorden ‘fabelachtig kwaken’ juist uit haar mond rollen. Ik hoop dat haar Italiaanse accent nooit helemaal zal verdwijnen, want geef nu toe, kwaken klinkt veel mooier uit de mond van een Italiaanse ...
Se devo identificarmi con un animale, mi identificherei con un macaco giapponese. Ho molti perchè. Il primo è che sono sempre stata affascinata dall’Oriente, dai paesi del “Sol levante”e il secondo è perché adoro le scimmie. Ne ho sempre desiderata una. Mi affascina il pensiero che siano nostre dirette discendenti, che questi animali portino nel loro grembo la radice della storia umana. Nella vita non bisogna mai dimenticare le nostre radici; perché queste sono la chiave del nostro presente che aprirà le porte del nostro futuro. Inoltre, come il macaco giapponese, adoro immergermi nelle acque termali. Stare in contatto per molte ore con l’acqua, come Lord Byron. Essi vivono sulle montagne del Giappone come eremiti e io amo molto stare in solitudine. Partenza. Io associo questa parola alla mia terra, ma anche alla mia crescita. Lasciare la casa dei miei genitori è stato molto difficile e mi mancano ancora tantissimo dopo un anno e mezzo. Ma la loro assenza mi ha fatto crescere un poco; ho conquistato la mia indipendenza e ho vinto molte paure. Ma il viaggio in questa esperienza belga deve ancora continuare e spero di vedere all’orizzonte una stazione di ritorno
"Als ik een dier zou zijn, zou ik een Japanse makaak zijn en daar heb ik veel redenen voor. Ten eerste ben ik altijd al gefascineerd geweest door het Oosten, door de landen van de rijzende zon. Ten tweede ben ik dol op apen, ik heb er altijd al een willen hebben. Ik hou van de gedachte dat wij directe afstammelingen van hen zijn, dat zij ten grondslag liggen aan de oorsprong van de mensheid. In het leven mag je nooit je eigen herkomst vergeten, want zij is de sleutel van ons bestaan en ook de sleutel die de deur naar onze toekomst zal openen.
Bovendien ben ik er dol op me onder te dompelen in warmwaterbronnen, net zoals de Japanse makaak, of uren in het water te vertoeven, zoals Lord Byron. Deze apen leven als kluizenaars in de bergen van Japan, ook ik verkies alleen te zijn.
Vertrek. Ik associeer dit woord met mijn land, maar ook met volwassen worden. Het was enorm moeilijk voor mij om uit het ouderlijk huis te vertrekken en het gemis is na anderhalf jaar nog steeds heel groot. Maar hun afwezigheid heeft me een beetje geholpen volwassen te worden, zelfstandig te worden en ik heb vele angsten overwonnen. Ook al is mijn reis doorheen deze Belgische belevenis nog maar juist begonnen en ik hoop een punt ik mijn leven te bereiken waarop ik zeker weet wat ik wil.