Twee grote ogen volgen de repetitie van Het vertrek van de mier. Medeya Cheragan zegt niet veel, maar neemt aandachtig al wat de anderen zeggen tot zich op. Het gaat te snel voor haar om alles te begrijpen, maar de blik in haar ogen verraadt de emotionaliteit waarmee ze in deze productie staat.
Ze vertelt mij haar levensverhaal en ik moet even slikken. De thematiek van deze voorstelling is voor haar zo persoonlijk en herkenbaar dat ik plots ook haar frustratie begrijp. In Iran schreef ze bladzijden vol poëtische verhalen en theaterteksten. En nu ze in deze voorstelling zichzelf herkent, kan ze zich naar haar gevoel niet juist genoeg uitdrukken.
Medeya Cheragan:
صدای هیاهو تمام اتاق را در اغوش خود نوازش می کند و قهقه ی همه در گوشم زمزمه ایی از یک اغاز را فریاد می زند بی انکه بفهمم ؛این هیاهوی صدا مرا نیز به خنده دعوت کرده. عزیمت مورچه یا بازگشت او قصه ایی دوباره برای یک بازی کودکانه در من خانه ایی از یک گذشته را می سازد چرا کسی دراین اتاق صدای مرا نمی شنود ,تمام کلماتم در یک بغض حبس شده با شماها هستم صدایم را لمس می کنید من نیز در این بازی کودکانه دل تنگ مورچه شده ام ...اما همه با نگاههایی عجیب به من می فهمانند که تو این بازی کودکانه را بلد نیستی خودت را در همان خانه گذشته با ان صدای نشنیده به ارامی بخوابان انها با این نگاههاحس گریه را در من به دنیا می اورن .کسی اینجا مرا نوازش نخواهد کرد همه به دنبال مورچه گمشده ی خود هستندبدون اینکه بدانند مورچه در همین نزدیکیست
Het gepraat van de mensen omhelst de hele kamer.
Hun gelach fluistert een nieuw begin in mijn oren.
Zonder dat ik de woorden begrijp, nodigt het gepraat mij uit om te lachen.
Het vertrekken van een mier zorgt voor een verhaal voor een kinderspel, waardoor het lijkt alsof er een huis van het verleden wordt gecreëerd.
Maar waarom hoort niemand mij hier in deze kamer? Alles wat ik zeggen wil zit vast in mijn keel.
Hey! Ik hebt het tegen jullie! Kunnen jullie mij horen? Ook ik mis de mier in de voorstelling!Helaas …
Iedereen doet me begrijpen met hun rare blik dat ik niks ken van dit verhaal, en het lijkt mij het beste dat ik rustig in slaap val in dit huis van het verleden met al zijn onbegrijpelijke woorden. Hun rare blikken bezorgen mij een verdrietig gevoel.
Niemand zal me hier troosten, iedereen is op zoek naar zijn eigen verloren mier, zonder dat ze beseffen dat de mier hier in de buurt is.