De reizigers kwamen uit Marokko, Turkije, Polen, Rusland en Afrika. Ze waren 5/6/7 jaar jong.
De bus veroorzaakte veel beziens op straat. Passanten lachten spontaan. De neerwaartse plooien op vermoeide gezichten gingen mild en langzaam de hoogte in bij het zien van onze walvisbus vol leugens. Mensen wilden even binnen gluren en vroegen nieuwsgierig wat er allemaal gebeurde.
Zo’n eerste busochtend sta je veel te vroeg op, kom je dus ook veel te vroeg aan, zit je veel te lang te wachten in een koude auto tot de bus er zelf aangereden komt. Dit allemaal uit zorg en voorzorg. De eerste keer brengt altijd onverwachte toestanden met zich mee: een kabel is te kort, een lichtje brandt niet, er is iets mis met het beeldscherm, de parkeerplaats is niet beschikbaar, de klassen zijn niet goed op de hoogte enz enz. Maar wonder boven wonder alles liep op gesmeerde rolletjes! Chauffeur, technicus Maurice moest enkel de bus ergens gaan draaien zodat de kinderen veilig de bus in konden stappen. Parkeerplaats was helemaal vrij!! De directeur was zelf paaltjes aan het plaatsen zodat er niemand toch stiekem zou parkeren. Alle afspraken met de betrokken klasjes klopten! Alle apparatuur werkte! Er kon zelfs nog even koffie gedronken worden vooraleer we van start gingen. Ondanks regen en natte kou was het een heerlijke voormiddag. De kinderen glunderden, de juffen amuseerden zich en iedereen danste de bus uit. In de klas speelde ik met de kinderen even verder. Dobberen, dobberen, dobberen, dob, dob dob … de hele klas dobberde, één held speelde Mark ( hoofdfiguur in het busverhaal) en nadat ze allemaal: één, kwee … PLONS hadden geroepen, zwom onze alsof Mark door de klas die op dat moment een alsof zee was. In de alsof zee zagen de kinderen haaien en orka’s en kwallen en slangen … er zwom zelf een kwalvis in de alsof zee! Kun je nog volgen? Nee, waarschijnlijk niet. Kom een keer naar Mark in de bus luisteren … dan leer je hoe je moet dobberen! Dan leer je alles durven. Dan ben je even terug onbekwommerd blij. Mijn verhaal voor en na de voorstelling in de bus, ik bedoel het spelen met de kinderen in de klas, komt langzaam maar zeker op gang … dit mag en kan verder groeien. Morgen een nieuw avontuur.