Ivanov is moe. Nog geen dertig en nu al lijkt het alsof hij zich ‘vertild’ heeft. Zijn vrouw Anna is ongeneeslijk ziek, zijn aanbidster Sasja creëert voor zichzelf een heldenrol door hem uit z’n depressie te willen sleuren. Wie met hem een gesprek wil aanknopen, lijkt op dovemansoren te stoten.

Tsjechov schreef Ivanov op z’n 28ste. Het is z’n eerste toneelwerk en hij had er slechts 10 dagen voor nodig.

Is het Ivanov die z’n omgeving lamlegt, of vice versa? Anders dan de wanhopige kerel die zich bij Tsjechov een kogel door de kop schiet, wil Arfeuille de lethargie van zijn hoofdpersonage situeren tegen het decorum van een praatzieke samenleving die zich uit verveling overgeeft aan saaie futiliteiten en overbodigheden, oeverloos geklets en een onophoudelijk grossieren in meningen.

In de pers

De Morgen: 'Arfeuilles Ivanov is een laat nieuwjaarsgeschenk. De kordate regie-aanpak haalt Tsjechov van onder de stolp. Het samenspel van de acteurs is verbluffend.' ****

Knack: 'Theater dat Tsjechovs debuutstuk hanteert om een zuiver, sterk en tot nadenken stemmend portret van onze samenleving te schetsen.' ****

Cobra.be: 'De tekst van de Russische schrijver is hier omgebogen tot een theatrale toestand [...]. In dat opzet is Arfeuille volledig geslaagd. En tussendoor bewijst hij welk een uitstekend acteursregisseur hij is.' ****

De Standaard: 'Ivanov is de opperpatiënt. Met zijn hoofd in zijn handen en zijn knuisten witheet om zijn eigen lethargie belichaamt hij de burn-out van een ego voor wie het allemaal te veel is geworden, en tegelijk veel te weinig. [...] Lukas Smolders speelt die kortsluiting soeverein, in de rol van zijn leven.' ****