Anse Poppe (stagiaire educatie) heeft tijdens haar stage verschillende vluchtelingenprojecten opgevolgd binnen HETPALEIS. Zo zijn er gezinnen uit asielcentra komen knutselen tijdens Feest op de Kaart en kwamen zij kijken naar de avant-première van Babel. Zij ging met de Vervelende Bus langs diezelfde asielcentra.Zij deelt haar ervaringen op de HETPALEISblog.
Het einde van de rit. In de voormiddag houden we halt in Lint en in de namiddag in Broechem. Een dag met gemengde gevoelens. Vrolijkheid verpakt in een laagje melancholie. Het was een heerlijke week, een week om nog lang op verder te teren.
De rijen grote ogen, elke beweging volgend op het scherm.
De vreemde talen waarvan het enthousiasme afspat waardoor we zonder een woord te verstaan, genoeg weten.
Een meisje dat fluistert dat het zwarte kindje dat in het straatbeeld verschijnt een beetje op haar lijkt.
De kinderen die schoorvoetend komen vragen of ze nog een keer de bus in mogen.
Een moeder die vrolijk op de maat van de muziek begint te klappen en heel de bus valt in.
Tussen twee voorstellingen door op een bankje zitten en begroet worden door iedereen die voorbij komt, maar werkelijk door iedereen.
De zon die spontaan begint te schijnen en het plaatje compleet maakt.
En nog zoveel meer fijne momenten waardoor we even vergaten waar we waren. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat de bewoners dit gevoel ook even hadden, al was het maar voor een fractie van een seconde. Wij zijn naar ginds getrokken om iets voor hen te doen maar aan het einde van de week heb ik het gevoel dat het omgekeerd is. Ik heb zoveel geleerd, en ook daar was geen taal voor nodig.
Bedankt HETPALEIS, voor deze taak. Bedankt Vrienden Van HETPALEIS, voor de middelen. Bedankt Sarah en Jo, voor het leuke avontuur. Bedankt Schippers & Van Gucht, voor deze toegankelijke installatie. Bedankt begeleiders van de opvangcentra Linkeroever, Kapellen, Lint en Broechem, voor het onuitputtelijk enthousiasme. Maar vooral: bedankt lieve bewoners van deze tijdelijke plekken, voor jullie kracht.
Tenslotte nog een anekdote die via-via mijn kant op kwam en heel deze reis bevestigde: Een man vraagt aan een kind of er veel vreemdelingen in zijn klas zitten. Nee, antwoordt de jongen. Vreemdelingen, in zijn klas? vraagt de man nogmaals. Nee, zegt het kind, alleen maar kinderen.
Laat ons allemaal wat meer als deze jongen zijn.