Anse Poppe (stagiaire educatie) heeft tijdens haar stage verschillende vluchtelingenprojecten opgevolgd binnen HETPALEIS. Zo zijn er gezinnen uit asielcentra komen knutselen tijdens **Feest op de Kaart* en kwamen zijn kijken naar de avant-première van Babel. Binnenkort gaat zij mee met de Vervelende Bus langs diezelfde asielcentra. Zij deelt hiervoor haar ervaringen.*
“Hoop is wat mensen in bootjes doet stappen” – Tommy Wieringa
Oh, wat werd ik stil toen ik dit in een krantenartikel las. En wederom dankbaar voor het leven dat ik heb. Maar daarnaast ook dankbaar dat ik zoveel dingen met deze hoopvolle mensen heb mogen doen tijdens mijn stage in HETPALEIS. Ik heb mee aan de kar mogen trekken van prachtige projecten en ondertussen zo’n fijne mensen leren kennen. Op deze korte (maar krachtige) stage is mijn hoofd gevuld met ervaringen en inzichten. Mijn hart met warmte waar ik mij nog ettelijke winters aan zal kunnen verwarmen.
Hoe de foyer werd omgetoverd tot een waar knutselparadijs waarbij verschillende kinderen en ouders samen aan tafel schoven om de mooiste kunstwerken uit hun mouw te schudden. Samenhorigheid over taalbarrières heen. Zo schoon.
En hoe diezelfde foyer zich een week later vulde onder begeleiding van de klanken van onbekende talen. De wereld op een zakdoek groot. Mensen deelden hun verhaal en raakvlakken waren niet ver te zoeken. Ik beken, ik was ontroerd.
En dan nu de kers op de taart. De Vervelende Bus komt naar hen, voor hen. Weken wordt er al over en weer gemaild en gebeld. ‘De bus moet op harde ondergrond staan, anders zakt ze weg’ ‘Met hoeveel komen jullie mee-eten tijdens de middag?’ Het onuitputtelijke enthousiasme en kracht van de begeleiders van de verschillende asielcentra, onwaarschijnlijk.
Terwijl ik op mijn bureaustoel ‘busje komt zo, busje komt zo’ zit te neuriën typ ik duchtig ‘Ik kijk er alvast naar uit!’ onderaan mijn mail naar een begeleider.
En daar is geen woord van gelogen.