Eén van de vele dingen die de voorstelling Het vertrek van de mier bijzonder maakt, is het feit dat enkele van de acteurs een nauw verwantschap voelen met de thematiek.
Zukisa Nante, acteur in Het vertrek van de mier, beschrijft wat vertrekken en missen voor hem betekenen:
(Nederlandse vertaling onderaan deze pagina)
The leaving of the Ant
By: Zukisa Nante, actor in Het vertrek van de mier
“His disappearance triggers the minds of immigrants all over the world; including me, myself and I.
As a proudly South African I also woke up one day and noticed that I was gone from my birth country. That never bothered me up until the time that I started to lose the members of my family and couldn’t lay them to rest due to human made laws that indirectly prohibited me to travel.
After 3 years of living in Belgium I went to South Africa and the only thing I had to do was to visit my family and friends. At an utter dismay, some of them were also gone from this earth and that was the painful moment of my entire life. I miss them, I loved them, I trusted them, and they were my culture, true family and friends! I wish I had said good bye!!!
To deliberate over the disappearance or leaving of a human being without closure I’ll quote to my etiquette principles of integrity: stay in touch with your loved ones while you still can, respect one another to avoid ‘I wish I have’, laugh while you still can, cry when in need, celebrate your joy with friends and family, tell those you love while they still around you, surround yourself with love, warmth, laughter, thoughts and memories.”
Het vertrek van de mier
Door: Zukisa Nante, acteur in Het vertrek van de mier
“Het vertrek van de mier wakkert een herinnering aan bij alle immigranten over de hele wereld; zo ook bij mij, mezelf en ik. Op een dag ontwaakte ik, een trotse Zuid-Afrikaan, met het besef dat ik echt weg was uit mijn geboorteland. Ik had daar nooit eerder van wakker gelegen, tot die dag, toen ik voor het eerst een familielid verloor in mijn thuisland. Door de mens gemaakte wetten verhinderden mij onrechtstreeks om tot daar te reizen en de begrafenis van die persoon - en later volgden er anderen - bij te wonen.
Ik woonde reeds drie jaar in België toen ik opnieuw naar Zuid-Afrika ging om mijn familie en vrienden te bezoeken. Ontzet moest ik vaststellen dat een deel van hen deze wereld al had verlaten en dat was het pijnlijkste dat ik ooit heb ervaren. Ik mis hen, ik vertrouwde hen, zij waren mijn cultuur, mijn échte familie en vrienden! Had ik maar afscheid kunnen nemen!
Om ‘weggaan’ en ‘verdwijnen zonder afscheid te nemen’ een plaats te kunnen geven, wil ik mensen adviseren om trouw te blijven aan de volgende principes die ik vanuit mijn eigen levenservaring heb opgebouwd: blijf contact houden met diegenen die je graag ziet, voor zolang je kan, respecteer elkaar zodat je “had ik maar …” kan vermijden, lach nu je het nog kan, huil wanneer je in nood bent, vier je vreugde met vrienden en familie, zeg dat je hen graag ziet wanneer ze er nog zijn, omring jezelf met liefde, warmte, met vreugde, gedachten en herinneringen.”